پارک جمشیدیه

پارک جمشیدیه با وسعتی در حدود 10 هکتار در شمال تهران واقع شده است. این پارک بعد از پارک ملت، مهم‌ترین پارک‌ شهر است.

پارک جمشیدیه در دوره قاجار متعلق به مردی قجری به نام جمشید دولو قاجار بوده است. املاک زیادی در تهران به نام طایفه دولو از مشهورترین خانواده های وابسته به قاجار، سند خورده بود، در شناسنامه تاریخی پارک جمشیدیه هم نام جمشید دولو قاجار به عنوان مالک زمین این بوستان ثبت شده است، مالکی که ملک ۶۹ هزار مترمربعی خود را به فرح پهلوی بخشید.

بعد از انقلاب هم ۱۶ هکتار دیگر به پارک جمشیدیه اضافه می‌کنند و اسم فردوسی را روی آن می‌گذارند؛ اما هنوز هم آن را به اسم بوستان جمشیدیه می‌شناسند. در فضاسازی پارک استفاده زیادی از نماهای سنگی شده برای همین گاهی به آن پارک سنگی هم می‌گویند.

اگر ۶۰۰ پله سنگی را بالا برویم به باغ دیگری می‌رسیم که مجسمه‌های زیباتر، فضای بکرتر و هوای تمیز‌تری دارد. از این نقطه می‌توانیم همه شهر تهران را زیر پا بگذاریم و از بالا به حاشیه دودی و خاکی رنگی که روی مرکز شهر نشسته نگاه کنیم. طراح این پارک، همان معمار موزه هنرهای معاصر در نزدیکی پارک لاله است و انقلاب که می‌شود دیگر به ایران برنمی‌گردد.

مجسمه‌ها و تندیس‌های پارک، آن را شبیه یک باغ نمایشگاه کرده است. همه کارها از جمله مجسمه‌ دست‌های آبخوری، فردوسی، رستم و سهراب و مرد متفکر کار دست دکتر هوشمند وزیری بوده که در پارک نصب شده است.

به غیر از مجسمه معروف مرد متفکر در وسط پارک، تخته‌سنگ‌های زیادی هم به شکل حیوان یا شکل‌های عرفانی در پارک نصب شده که تخیل ما را به کار می‌اندازد.

داخل پارک به غیر از درخت‌کاری، آبشاری مصنوعی هم ساخته شده که در تابستان بچه‌ها را به سمت خودش می‌کشاند. همچنین دریاچه‌ مصنوعی دیگری هم بالای پارک درست شده که مرغابی‌ها داخلش بازی می‌کنند.

در فصل زمستان قبل از هرجای دیگر پارک جمشیدیه سفیدپوش می‌شود و رنگ و لعاب دیگری به خودش می‌گیرد. برف روی برگ‌های زرد و نارنجی درخت‌ها و چشمه یخ زده، جای مناسبی برای عکاسی در زمستان است.

داخل بوستان جمشیدیه رستوران‌هایی هم وجود دارد که شامل سفره خانه ترکمن، رستوران کردی، شمالی، آذری، فست فود، کافه و … می‌شود. البته می‌توان هم در آلاچیق‌های زیادی که در پارک درست شده اطراق  کرد و دور هم غذایی را که از خانه آورده شده، خورد.

به خاطر فضای بزرگ پارک گاهی در آن نمایشگاه‌های سنتی مثل صنایع دستی برگزار می‌شود که باید خوش شانس باشیم تا به یکی از آنها برسیم. همچنین داخل آن آمفی تئاتری درست شده که گاهی در آن نمایش‌ اجرا می‌شود.

خیلی‌ها برای ورزش به پارک جمشیدیه می‌آیند. البته به خاطر سطح سنگی، تعداد پله‌های زیاد و سربالایی و سرازیری، داخل پارک فضای مناسبی برای پیاده‌روی نیست، اما در عوض این پارک در کنار کوه کلکچال امکان کوه‌نوردی با شیب ملایم را فراهم می‌کند. مسیر رفت و برگشت به قله کلکچال برای یک فرد مبتدی معمولا هفت ساعت زمان می‌برد.

پارک جمشیدیه در خیابان باهنر قرار گرفته، خیابانی که در نزدیکی‌اش کاخ نیاوران را هم دارد؛ بنابراین می‌شود سری هم به این کاخ دیدنی زد.

دسترسی

پارک جمشیدیه تهران، پارک بزرگی است که دسترسی به آن تنها از طریق خیابان باهنر امکان‌پذیر است. تا انتهای خیابان، چهار ورودی برای پارک ساخته شده. اگرچه جمشیدیه، پارکینگ هم دارد، اما در روزهای شلوغ و تعطیل باید در کناره‌های دیوار خودرویمان را پارک کنیم.

از آنجایی که این پارک در مسیر کلکچال قرار دارد هیچ وقت نباید نگران رفت و آمد به آن باشیم. چرا که اتوبوس‌ها و تاکسی‌هایی که از میدان تجریش راه می‌افتند به سمت پارک هم حرکت می‌کنند و همیشه تعدادی تاکسی زرد رنگ برای سوار کردن مسافران مقابل درهای ورودی پارک کرده‌اند.

اگر با مترو بخواهیم به پارک برویم باید ایستگاه تجریش پیاده شویم و به سمتمیدان تجریش حرکت کنیم. بعد در میدان یا باید سوار تاکسی‌های جمشیدیه شویم یا با اتوبوس‌ها و سواری‌هایی که به سمت کلکچال می‌روند به پارک برسیم.

مسیر بی‌آر‌تی این پارک هم از خط نواب به سمت تجریش می‌گذرد. باید در ایستگاه اردوگاه باهنر از اتوبوس پیاده شویم و بعد از اینکه از روی پل عابر پیاده خودمان را به اول خیابان امیدوار (فیضیه) رسانیم سوار تاکسی‌های گذری پارک بشویم.